Nik Bärtsch’ı İstanbul’da ilk kez izlediğimde, kendilerini böyle takdim etmişti. “We Are Ronin!”. Oysa Bärtsch, sadece zen-funk grubu Ronin’den ibaret değil. İsviçreli akustik piyano grubu Mobile ile ve solo sanatçı olarak da çalışıyor.

Besteci, piyanist ve yapımcı Nik Bärtsch, piyano ve vurmalı çalgı çalmaya başladığında 8 yaşındaydı. Okuldayken yemek molasında yemek yemez, plakçıya gidip müzik dinlermiş. 1997’de Musikhochschule Zürich’ten mezun oldu. 1989-2001 arasında Zürih Üniversitesi’nde felsefe, dilbilim ve müzikoloji okudu.

2001’de kurulan Ronin, 2003’te ECM patronu Manfred Eicher’in dikkatini çekti. Zaten Ronin, ECM’nin 1970’den beri sürdürdüğü politikaya uyan bir gruptu. Stoa (2006), Holon (2008), Llyria (2010) ve Live (2012) da bunun kanıtları.

Neden Ronin peki? Başrollerinde Robert De Niro ile Jean Reno’nun oynadıkları aynı adlı filmi izlediyseniz, bir fikriniz vardır. Derler ki, bir samuray iki yoldan yürüyebilirmiş. Ya klan üyesi olurmuş, ya da yalnız savaşçı. İlkine Japonya’da büyük saygı gösterilir, ikincisine ise aç bir kurt gözüyle bakılırmış.

Oysa Ronin’in üyeleri yıllardır birlikte çalışıyor. Bärtsch’ın özenle düzenlenmiş beste yapısına rağmen, doğaçlama, grubun müziğinde büyük rol oynuyor. Özgürlük buradan geliyor belki. Ya da müziklerinin güçlü bir bireyselliğe sahip olmasından. Bu müziği nereye koymalı? Bärtsch “zen-funk” diyor. Uzun zamandır birlikte çalışmalarının, ama turnede bile olsalar haftada bir Bazillus Club’da pazartesi günleri mutlaka çalmalarının da, gözümüzün önünde gelişmelerinde rolü var. Bir de, asgari araçla azami etki elde etmelerinin.

Piyanoda Nik Bärtsch, davulda Kaspar Rast, basta Björn Meyer, perküsyonda Andi Pupato ve gruba sonradan dâhil olan Sha’dan (bas, kontrbas ve klarnet) oluşan Ronin, geleneksel groove müziğin önemli temsilcilerinden. Benim de programda adını görünce en çok sevindiğim grup.